Echte liefde kent geen afstand

Afgelopen vrijdag half drie. Daar zitten we. Mijn collega’s Thomas, Silvia en ik. In ons horecagedeelte van Buurtmarkt Breedeweg. Op anderhalve meter afstand. Zonder gasten. Zonder assistent-medewerkers in de bakkerij, supermarkt of lunchroom.

We zijn in overleg. Over het bevoorraden  van de groepen van Pluryn, over het invullen van gaten in het rooster, over wat er speelt in deze bijzondere tijd. Over hoe zaken zijn veranderd de afgelopen periode.  Over hoe ieder van ons een stap harder zet. Over hoe we er met zijn allen de schouders onder zetten. Dit om de buurtmarkt draaiende te houden. Voor de buurt en de gemeenschap van Groesbeek. Maar bovenal voor onze assistent-medewerkers. Om hún werk in stand te houden, om hún dagbesteding voort te zetten zolang zij niet aanwezig kunnen en mogen zijn. En we redden het. Elke week weer. Het gevoel van SAMEN overheerst. Maar daarnaast voelt het ook leeg en koud. Want we missen ze. Onze assistent-medewerkers. Ze horen hier. Hier in de buurtmarkt. Want zonder assistent-medewerkers heeft Buurtmarkt Breedeweg geen bestaansrecht.

Plotseling kijkt Thomas naar buiten, springt op en roept vol verbazing: “Hé, daar heb je Sophía*!!” Silvia en ik richten onze blik naar buiten en daar aan de overkant van de weg komt één van onze assistent-medewerkers aanlopen. Het is Sophía, een lichamelijk beperkte en doofstomme jonge vrouw die al jaren bij ons achter de kassa van de buurtmarkt werkt. We hebben maanden nauwelijks tot geen assistent-medewerkers gezien en haar onverwachte verschijning brengt een golf van immense blijdschap in ieder van ons.

Haar onverwachte verschijning brengt een golf van immense blijdschap in ieder van ons

We banen ons een weg langs de lege stoelen van de horeca en rennen naar buiten. Thomas begint als een dolle te zwaaien en roept naar haar. In zijn enthousiasme vergeet hij even dat zij niet kan horen. Maar zijn grootse bewegingen worden opgemerkt. En ze ziet ons! Een grote glimlach verschijnt op haar gezicht. En bij ons evenzo. En daar staan we. Thomas, Silvia en ik aan de ene kant van de weg. Sophía aan de overkant van de straat. Afgescheiden van elkaar door een drukke doorgaande weg. Ze wil oversteken, maar dat valt niet mee. Automobilisten en fietsers razen voorbij. Ze hebben geen idee welke emoties er in ieder van ons vier afspeelt. 

Onze ogen blijven op haar gericht. En haar ogen op die van ons. Vol ongeduld wachten we totdat ze de straat kan oversteken. Het duurt een eeuwigheid. En dan staat ze ineens voor ons. Op anderhalve meter afstand. En we kijken haar aan. En zij ons. En even weten we niet wat te doen, voelt het ongemakkelijk. Want het is ongewoon en anders. Je wil aanraken, vastpakken en knuffelen. Maar tijden zijn veranderd. Dus blijven we staan. We zeggen niets. We zijn stil. Woorden zijn ook overbodig. We kijken. Minutenlang lijkt het wel. En we zien elkaar. We zien elkaar écht. Thomas met zijn armen wijd open. Silvia kushandjes toeblazend. Sophía met een grote brede glimlach. 

En we zien elkaar! we zien elkaar écht!!

En ik? Ik huil. Tranen stromen over mijn wangen. Tranen van verdriet van het gemis en tegelijkertijd tranen van blijdschap om het weerzien. Het mag er beiden zijn. En ik voel dankbaarheid. Dankbaarheid dat ik hier onderdeel van ben. Van mag zijn. Maar bovenal voel ik liefde. Onvoorwaardelijke liefde. Want dit is waar het over gaat. Liefde. Voor Groesbeek, Buurtmarkt, voor de assistent-medewerkers, voor collega’s klanten en gasten………voor mensen. Echte liefde is grenzeloos, échte liefde gaat dwars door alles heen. Dat weet ik. Echte liefde is voelbaar….. ook op anderhalve meter afstand

* ivm haar privacy is haar naam gefingeerd