Het leven vieren

Carnavalsmaandag. Hét feest van gezelligheid, verbinding, verbroedering, genieten en plezier maken. In de verte speelt een joekskapel vrolijke carnavalsmuziek, er komt een prinsenwagen met de Raad van Elf in vol ornaat erop al zwaaiend voorbij en in mijn straat wandelen feestvierende, kleurrijk uitgedoste mensen richting de dorpskroeg. En wat doe ik? Ik loop er met een grote boog omheen en laat mezelf nergens zien. En morgen ben ik jarig. 48 lentes jong. Ook al een reden tot een feestje. Toch?

Elk jaar in deze periode overkomt het me weer. Loop ik vast. In mezelf. Kom ik tot niets en trek ik me terug. Ben onrustig en voel me geblokkeerd. Waarom? Omdat de Carnaval en mijn verjaardag gelijk staan aan een feestje. En een feestje is plezier, is genieten, is vrolijkheid én staat voor leven, het vieren van het leven. Leven met een hoofdletter L. En laat ik dát nu zo lastig vinden. Het leven vieren.

Ik weet inmiddels waar het vandaag komt. Als alleengeboren tweeling blijf ik op momenten het gemis voelen van mijn tweelingbroer. Dan voel ik me leeg en eenzaam. Dan schaam ik me en voel me schuldig dat ik het heb overleefd en hij niet. Voel ik vanuit het diepst van mijn wezen dat ik hier niet mag zijn. Dat ik niet mag bestaan. Voel ik dat ik niet het recht heb om te genieten. Voel ik me schuldig als ik plezier maak.
Maar dat gevoel stop ik weg. Dat mag er niet zijn. Want dat doet pijn. Dus trek ik me terug uit het leven. Maak ik me onzichtbaar. Verlam ik. Tijdelijk. Ik herken het terugtrekken en vastlopen inmiddels. Maar ik weet dat het moment komt. Het moment dat ik het verdriet en gevoel mag toelaten en dat ik mezelf in zachtheid kan omarmen.

Ik mis mijn tweeling tweelingbroertje op momenten. Dan voel ik me schuldig als ik geniet en plezier maak. Dan trek ik me terug uit het leven. Net zoals mijn broertje deed.

Vanochtend ging het buiten flink tekeer. Het stormde en ik zag de takken van de bomen heen en weer zwiepen. Het spiegelde de onrust die ik in mezelf voelde. En ik voelde dat het tijd was. Tijd om de storm in mij toe te laten. Aan het begin van de middag gunde ik mezelf een warm bad. Ik liet mezelf erin zakken en voelde hoe het water mijn lichaam verwarmde. Door het raam zag ik dat de storm nog steeds raasde. Ik zette muziek aan. Muziek die me raakt, die me opent. En toen was het daar. Ik kon me overgeven aan mijn verdriet en pijn. Het warme water zorgde ervoor dat de tranen kwamen. Ik huilde en liet het verdriet toe. De muziek deed zijn werk. De tranen en de muziek zorgde voor stroming en heling. En het stroomde en heelde in mij. Ik was er weer. En toen kwam er rust. voelde ik de ontspanning en werd het stil in mij. Ik keek naar buiten. De takken van de bomen zwiepten niet meer. De storm was gaan liggen.

Ik voel de levenskracht en levensvreugde weer stromen. Jaaaa, ik leef!

En mijn verjaardag morgen? Die vier ik. Op mijn manier. Klein, met de meest dierbaren om me heen. Maar ik vier het wel. En ik geniet er ook van. Want ik ben blij dat ik er ben. Blij dat ik leef. Díe levensvreugde en levenskracht is er ook. Want ik hou van het leven, met een grote L. En mijn leven mag worden gevierd. Dat was en ís de bedoeling. Dat voel ik. In alles. In mij. 

Ellen, 4 maart 2019